Evrensel Düşünce

  TÖVBE, ÖZGÜRLÜĞE AÇILAN KAPI Pişmanlık, işlenen hataların ardından gelen Âdemce tavır… “Ey Rabbimiz! Biz kendimize zulmettik. Eğer bizi bağışlamaz ve bize acımazsan mutlaka ziyan edenlerden oluruz” (A’râf, 23). İblis’in tuzağına düşmüşler ama İblis gibi günahlarında ısrarcı olmamış, sorumluyu başka yerde aramamışlardı. Rableri de onları affetmişti. “Âdem, Rabbinden (birtakım) kelimeler aldı. Bunun üzerine (Allah da) tövbesini kabul etti. Şüphesiz O, tövbeleri kabul edendir, esirgeyendir” (Bakara, 37). Hz. Âdem ve eşine özel değildi bu af. İnsan, ezelî düşmanı İblis tarafından aldatıldığını fark eder ve işlediği hatadan dolayı pişman olup tövbe ederse Allah tövbeleri her zaman kabul ederdi. Hz. Âdem ve eşi affedilmişti ama insan olmayı yani “günah işleyebilme” özgürlüğünü de keşfetmişlerdi. Bundan sonraki tercihleri onları ya “eşref-i mahlûkat”, ya da “esfel-i safilin” yapacaktı. İnsan, özgürlüğe tutkusu ve vicdan sahibi oluşuyla ayrışır diğer varlıklardan. İradesi ve her tercih...

                                                      İNSANOĞLUNUN BİTMEYEN HİKÂYESİ: HABİL İLE KABİL Kur’an birçok hikâye anlatır ama bunlar birer “masal” değildir. “Onlara, Rabbiniz ne indirdi denildiği zaman, öncekilerin masalları dediler” (Nahl, 24). Kur’an kıssalarına “eskilerin masalı” demek, tarihin tekerrürden ibaret olduğu gerçeğini görmezlikten gelerek, insanın geçmişle olan bağını koparmak demektir. Oysa insan geçmişten bağımsız olarak geleceği inşa edemez. Bunu iddia etmek, insanı sürekli sıfır noktasına götürmek anlamına gelir. “Şu an” ve “gelecek” dediğimiz zaman dilimleri, geçmişin tecrübeleriyle oluşur ve insan tekâmüle bu tecrübelerle ulaşır. Hz. Âdem ve onun çocuklarıyla başlayan ve diğer peygamberlerin hikâyeleriyle devam eden Kur’an kıssaları hayatın içinden alınan birer kesittir. Sahne ve kahramanlar değişse de sebep ve sonuçlar h...